Searching For a Blue Bird
2023
mixed media
1 december 2023 – 8 Januari 2024
Door middel van kleuren en schilderijen herontdek ik mijn inspiratie en roep ik mijn bluebird spirit terug.’
Natasha over de Blue Bird Spirit en de serie die ze bij KUUB.space zal laten zien:
‘Ze zeggen dat de vogel een metafoor is voor de ziel, dat we uit vogels bestaan. Ooit deelde een sjamaan met me dat diepe angst de vogelgeest van een kind kan doen vertrekken. Het terughalen vereist aanzienlijke inspanningen en specifieke rituelen.
In mijn kindertijd tekende en schilderde ik graag, met een bijzondere liefde voor de kleur blauw. Het leven leidde me echter naar een ander pad, waardoor mijn penselen en potloden jarenlang onaangeroerd bleven. jarenlang onaangeroerd.
Toen ik mijn 35e jaar naderde, begon ik aan een reis om mijn passie voor schilderen weer op te pakken. Tijdens een reis naar Zuid-Frankrijk, werd ik geïnspireerd door Marc Chagall, met wie ik liefde deel voor onze gemeenschappelijke geboortestad, Vitebsk.
Deze serie, gemaakt tijdens mijn verblijf in Frankrijk, gaat in op mijn ervaring als opgroeiende opgroeien als vrouw en reflecteert op onbereikbare vrouwelijke schoonheidsnormen en objectivering die geworteld zijn in onze samenleving. Ik schilder om comfortabeler te worden met mijn lichaamsbeeld en ervaringen uit het verleden. ervaringen, door lichamelijke sensaties, herinneringen en verborgen littekens weer te geven.
Gelukkig heb ik een kern van mijn inspiratie gevonden – de kleuren. Ik voel me nog steeds aangetrokken tot het doordringend blauw, dat de diepte van de zee symboliseert, de schaduw van mijn ogen, die rust en sereniteit uitstralen.
Fragmenten uit werken uit de serie Searching for a Blue Bird
Natasha Arlova (1989) is geboren in Belarus. Als kind wist ze al dat ze kunstenaar wilde worden, maar op dringend advies van haar ouders studeerde ze economie in Sint-Petersburg. Achteraf geen goede keuze.
In 2018 vertrekt ze naar Nederland voor een bachelor fotografie aan de Rietveld Academie in Amsterdam.
Natasha Arlova spreek zich (ook in haar werk) uit tegen het schrikbewind van Loekasjenko. Ze kan daardoor niet meer terug naar Belarus, ook haar familie kan ze niet meer bezoeken.
Haar video ‘Call me Home’ die ze op de Galatea Kunstprijs tentoonstelling in het Dordrechtrs museum heeft laten zien is haar essay over het verloren gevoel van ergens thuis te horen en de zoektocht naar een nieuw thuis in zichzelf.